Ben çocukken,kışın çok erken gelip geç gittiği,kar yağdığı zaman 9 ay her yerin bembeyaz olduğu,ve o beyazlığın benim çocuk gözlerimde her yeri tertemiz yaptığı bir şehirde yaşadım uzun süre.Sonra büyüdüm.Oradan sonra yaşadığım tüm şehirlerde kış vaktiyle başlayıp vaktiyle biterdi.Kar desen bırak yağdığı yeri temizlemeyi kendi bile gri,çamurlu olurdu.Buna bağlımıdır bilinmez,en büyük darbelerimi hep kışın yedim.En büyük darbeleri indirmek içinde hep kışı bekledim.Belki yaz ve bahar içimi biraz kıpırdattığı ve iyimserlikle doldurduğundan,belki tam tersi kış beyaz olmadığı için çevreyi olduğu kadar beni de kirlettiğinden.
Ama düşününce hiç bir sevgilimi yazın güneşli günlerinde terk etmedim ve etmelerine izin vermedim,ilişki sürünse bile kışa kadar süründürdüm.İş hayatımda yediğim de attığım da kazıklar hep kışın bu şehrin ekonomisinin canlı olduğu zamanlarda gerçekleşti.Tabii ki tesadüf,ama şaşmaz bir takvimde yıllardır süren bir tesadüf.Çok sevdiğim can parçam oğlumu yaz başında doğurdum,eşimle yaz başında evlendim,en sık kurduğum hayal hep bahar yaşanan bir diyara göçmektir.

Bu resmi görünce ise kışın bendeki olumsuz etkisinin sebebini birden başka bir cümleye büründürdüm.''Kötülüklerini sırtına almış güneşe ulaşmaya çalışıyor''
İlk aklımdan geçen cümleydi fotoğrafa bakınca.Kış insanları kötü yapar mı bilemem ama benim kış insanlarım da kötülüklerini omuzlarına alıp yürümeye kalksalar omuzları aynen o şekilde çökerdi eminim.Belki de güneşe ulaşmaya çalışmaları benim için yapabilecekleri tek iyi şey olacaktır.ama her kötü gibi onların da iyi bir şey yapmaya hiç niyetleri yok.Bu kış bitmeden çevremdeki her insana ayrı bir gözle bakacağım.Omuzları ne kadar çökmüş diye bakacağım.Eğer aralarında dimdik yürüyebileni görürsem de yanına gidip ''Ey dost,bizim için önümüzdeki kış kar çok yağacak ve biz ikimiz diğerlerinin yaşadığı griliğin aksine bembeyaz temiz karla kaplı bir kış yaşayacağız''diyeceğim.